Stotteren

Stotteren is een spraakstoornis die wordt gekenmerkt door onderbrekingen van de spreekbewegingen. Ongeveer 3% van de kinderen die geboren worden dragen de aanleg om stotteren te vertonen. Bij 1% ontwikkelt het stotteren zich tot een probleem. Deze haperingen onderscheiden zich van de normale onvloeiendheden, die eigen zijn aan de taalontwikkeling van kinderen.

Er kunnen drie soorten stottermomenten worden onderscheiden:

• Herhalingen: herhalen van klanken, lettergrepen en korte woorden op een snelle en gespannen manier, bv.: “e e e en”, “ma ma ma maar”, “ik ik ik” (gespannen).
• Verlengingen: langer maken van klanken, bv.: “mmmmmmaar”.
• Blokkeringen: vastzitten van de spreekspieren, er komt geen geluid meer, bv.: “(b)… bal”.

Het grootste verschil tussen normale onvloeiendheden en stottermomenten is dat de stottermomenten volledig ongewild optreden. De persoon heeft er op dat moment geen controle over. Daarnaast zijn stottermomenten ook meer gespannen, veelvuldiger en onregelmatiger dan normale onvloeiendheden.

Dit controleverlies kan voor een onaangenaam gevoel zorgen. Sommige kinderen verwoorden dit of geven een non-verbale reactie op hun stotterend spreken. Andere kinderen geven geen reactie. Kinderen kunnen vaak al op jonge leeftijd beseffen dat er iets mis is met hun spreken. Ze ondervinden dat het onaangenaam is om op die manier te spreken.  Ze voelen dat ze er geen controle over hebben. Deze onaangename ervaringen roepen vaak lichamelijke gewaarwordingen op: hartslag die versnelt, beginnen zweten, rood worden… maar ze kunnen ook bepaalde gedachten en/of gevoelens omtrent het spreken ontwikkelen.